παραδότης

ο, ΝΜ [παραδίδω]

νεοελλ.

αυτός που παραδίδει κάτι σε κάποιον άλλο

μσν.

1. αυτός που κληροδότησε κάτι («παραδόται ἁγιώτατοι τῆς καθ' ἡμᾱς πίστεως», Ευστ.)

2. ο προδότης.